کاش مي دانستي
بعد از ان دعوت زيبا به ملاقات خودت
من چه حالي بودم
خبر دعوت ديدار ،چو از راه رسيد
پلک دل،باز پريد
من سراسيمه،به دل بانگ زدم
آفرين قلب صبور،زود برخيز عزيز
جامه ي تنگ در آر
و سرا پا به سپيدي تو درا
و به چشمم گفتم :
باورت ميشود اي چشم به ره مانده ي خيس
که پس از اين همه مدت، ز تو دعوت شده است؟
چشم خنديد و به اشک گفت برو
بعد از اين دعوت زيبا به ملاقات نگاه
با توام کاري نيست
و به دستان رهايم گفتم
کف بر هم بزنيد
هر چه غم بود گذشت،ديگر انديشه لرزش به خودت راه مده
وقت ان است که ان دست محبت
ز تو يادي بکند
خاطرم را گفتم: زودتر راه بيفت
هر چه باشد، بلد راه تويي
بغض در راه گلو گفت:مرحمت کم نشود افسوس من شتابان به سويت پرکشيدم اما تو تنها رفتي...